GHUSTACHE A TORTILLA DE PATACAS? (III)

As liñas seguintes constitúen a simple vista un diálogo entre tres amigos nun bar. Porén, podédelo considerar coma unha chispa que inicie a vosa propia reflexión sobre a temática destas últimas entradas, a ética na alimentación ligada ao veganismo.


Cómpre avisar de antemán que as posturas de cada personaxe están levadas ao extremo para resaltar, sen ningunha dúbida, a distintas ideoloxías.

Xoán, representado coa letra en negriña, pódese calificar dende varias perspectivas. Dende a globalizada, ten un pensamento totalmente común; pola contra, a oposición é posible que o designara de forma radical como "carnívoro".

Elvira, representada coa letra estándar, é unha clara defensora do veganismo como elección ética na alimentación.

Marta, representada coa letra en cursiva, poderíase encadrar como intermediaria dos férreos extremos.

Agora si, xa vos deixo ler e, así, espero que cismar; ao que creo que vos axudarán algunhas grandes figuras da nosa historia.

- Que boa está a tortilla de patacas… En serio rapazas, como a estou desfrutando!

- Anda cala Xoán, cala; xa sabes que eu te respeto aínda que non te entenda, pero de verdade… Hai un límite.

- E logo, que pasou Elvira? Non das soportado que coma este manxar diante túa? Ai claro, xa sei… o kiwi acedou, non?

- Está ben máis rico que ese anaco, consecuencia e proba de asasinato, do cal ti eres cómplice.

- Vaia, perdoa. Xa calo, degustareino en silencio…

- Mellor.

- Pois eu amigos, non sei se preguntarlle ao camareiro se os ovos son da casa ou veñen de industria, e que ten moi boa pinta!

- A gula.

- Pídea muller, que vai pasar? Nada. É un anaquiño.

- Anaquiño a anaquiño…

- A ver, e que vós xa sabedes o que opino eu. Eu como de todo mentres saiba que non foi maltratado.

- Aínda pensarás que es un anxo. Ai, eu non os maltrato, pero matalos, matalos por que non?

- Alimentarse, nutrirse; o de toda a vida, non sabes?

- E logo que pensas, que un vegano non se nutre? Eu sigo comendo, que se non non estaría a falar contigo. Simplemente comemos mantendo unha harmonía co resto dos animais.

- Ti sabes o que é unha cadea trófica? Charles Sutherland Elton? Os animais comémonos os uns aos outros; o que pasa é que nós estamos ao final desa cadea.

CHARLES SUTHERLAND ELTON

- Non tódolos animais, e os que o fan, fano dunha maneira limpa, pura. E nós, seres distinguibles polo uso da nosa razón, coma ben di un dos principios base do logos, non podemos elixir? Ademais de que non é soamente matar a sangue fría, senón toda a vida que levan, se a iso se lle pode chamar vida. Quitámoslles a súa liberdade ata un punto tan escabroso, que moi pouca xente chega. Prefiren non saber.

Vouvos contar un exemplo de centos, xa que hai un para cada animal; pero se cadra este é o que máis mamamos día a día, nunca mellor dito. Ás vacas insemínanas articialmente ou viólanas para que teñan una cría e así, roubarlle a súa leite, ou máis ben, a que a súa cría necesita, para que nós a bebamos. Nós, que xa temos o leite que necesitamos da nosa propia nai. Por que seguimos tomando leite, allea, cando a nosa bioloxía considera que xa é suficiente e polo tanto, deixa de proporcionánola? A cría é roubada ás horas de nacer. Se é femia, terá a mesma “sorte” que a súa nai e se é macho, levarano directo ao matadeiro. Prefeririades nacer femia ou macho?

- Eu non sei para que miras estas cousas Elvira; reláxate e déixate deses monólogos teus.

- Quizais porque non quero vivir sumida na ignorancia e na indiferenza. Busco cambios, todo podería cambiar. Atende ao que di Sócrates, hai que buscar a verdade do que un debe facer, téndoo así como norma para a conduta.

SÓCRATES

- Xustamente polo que estás a dicir eu soamente como cousas da casa ou produtos que saiba con certeza que viviron en boas condicións. Do resto… necesitamos tódolos nutrientes.

- Aínda así defensoras, recordade que no Xénese 1,29 aparece escrito que todo o que se mova ou viva terá como función o noso mantemento, menos os seres racionais coma nós, claro.

PROFETA MOISÉS

- Anda, non che estou eu agora como para que co gallo disto me empeces a falar da relixión tamén, eh!

- Xa, é por iso non…?

- Non empecedes xa…

- Non, agora xa está, de feito Marta, o teu can Paco, facémolo hoxe para cear?

- Que dis!

- Estás tola, que dis de comer un can?

- Por que un can non pero un porco si? Ademais, non era que tiñan a mesma función?

- Home, non me compares un can cun porco.

- Non son a mesma cousa.

- É verdade, o porco é máis intelixente; ten o coeficiente intelectual dun neno de 3 anos, pero que é iso, non? Neste país un pide a outras culturas que non coman cans e é un exemplo para os dereitos dos animais; porén, a min chámanme extremista. Cando aprenderá a sociedade a pensar coma Gandhi, que un individuo, unha nación, se mide pola compasión que ten polos animais, por todos. Somos uns monstros.

MAHATMA GHANDI

- Anda, pero ao meu Paquiño… Ten sentimentos. E eu entender, enténdoo.

- Chora, ten medo cando veñen outros cans máis grandes ca el, e ata ás veces parece que ri incluso, eu téñoo visto. E a ver, o de monstros xa foi un pouco desfase, que queres que che diga.

- E non terán medo os animais sabendo o que lles depara? Téñenos nunha fila onde poden ver o que pasa diante súa, e tamén o que chega ata eles… sangue. Xa sen importar se quera que un animal sexa capaz de razoar, é capaz de sufrir; e xustamente por iso, deberiamolos considerar o noso próximo, tal e como advirte Albert Schweitzer.

ALBERT SCHWEITZER

- Segue sen ser o mesmo.

- Sabedes o por que? A vós o que vos gusta son as mascotas, o dominio, non os animais. Pensádeo.

- Bo, pero e os nutrientes que?

- Fannos falta para o noso organismo.

- Ti cres que o que fas é san? O corpo necesita unha dieta equilibrada, non pode carecer de nada, iso provocaría o seu mal funcionamento. E non falo de palabra Elvira, hai estudios que o corroboran e ti ben o sabes. Tanto te preocupas polos animais e mírate a ti.

- Existen suplementos alimenticios que os  poden substituír perfectamente.

- Non é natural, está moi procesado.

- Arre demo! E non están procesados todos eses animais? Un exemplo é ese chouriciño que estás a comer coa tortilla.

- E ben rico que está; e é mellor que todas estas cousas raras que facedes para que aparenten ser queixo, carne,... De todo, xa o sabes.

- Pero escoita, o meu polo menos non necesita ser nutrido con comida, esa que se lle podería dar a moita xente con fame.

- E os  espazos de cultivo que? Destrúen os hábitats, e polo tanto, á biosfera.

- Non tanto como a gandaría. E xa non falemos dos residuos que esta xera…

- O que pasa é que vivimos nunha época na que todo está moi industrializado.

- Escoita, algo que non me gusta a  min nada do rollo que vos traedes é que despois saídes a comer fóra por algures e non comedes nada ou xa non ides porque non hai nada que vos sirva.

- Ahí, ahí. Eu non o son porque senón me sentiría desprazada moitas veces, non sei.

- O que non sabes é ter unha personalidade. Eu se non o quero fomentar ou apoiar non o como.

- Elvira, os humanos somos seres sociais; relacionámonos, é una característica vital e innata, tal e como corrobora Aristóteles.

ARISTÓTELES

- Xa o sei, pero terá que haber un límite. Claro que estamos influenciados por moitos factores como a nosa cultura e historia; agora ben, dende ahí somos seres individuais, con capacidade de decisión. Unha capacidade á que chegan as mentes máis profundas de tódolos tempos, sentindo compaixón polos animais; tal e como apunta Nietzsche.

 FRIEDICH NIETZSCHE

- Non é tan fácil, un busca fitar.

- Certo.

- Escoitade, vouvos dicir algo co que a miña nai me leva taladrado 17 anos, pero con moita razón. Se tódolos vosos amigos se tiran pola ponte embaixo, vós tamén?

- Xa volves con parvadas.

- Eu soamente digo que a min polo menos me resultaría moi difícil.

- Se é duro para ti, imaxínate como será para eles que non o sexas. Un mundo sembrando a dor e a morte, non colleitará nin alegría, nin paz, nin amor para nós se seguimos a tratar así aos nosos irmáns os animais. Observade, esta é conclusión de Pitágoras; que ao parecer tamén debía seguir a tendencia e moda de defender aos animais, como se nos di agora a nós, non?

PITÁGORAS

- Home non sei, pero eu quero ser feliz.

- Non estás tendo en conta que a comida é un dos factores que máis moldea o estado de ánimo dunha persoa.

- Como unha droga máis. Ídesvos deixar controlar por ela?

- Se me fai feliz… A nosa tendencia vital, a nosa razón, está dominada e é escrava das paixóns, así coma di Hume.

 DAVID HUME

- Ademais, se non sufren ata o final… Ai non sei, e que tamén me dan pena.

- A sociedade cada día ten menos empatía.

- Que son animais… E ademais, leva sendo así moito tempo.

- Seres vivos, que teñen un sistema nervioso e sensorial coma nós. E por certo, o pasado sepáranos do futuro, do progreso. Os animais deberían posuír uns dereitos mínimos, polo menos o de non ser asasinados, maltratados. Se todos pensásemos e defendésemos aos animais como os referentes Singer e Regan o mundo non estaría así.


                         TOM REGAN                               PETER SINGER

                      

- É cultura.

- Sabes porque te escudas nesa idea?

- Veña, sorpréndeme, que de ti me espero calquera cousa.

- Pois porque cuestionar as nosas crenzas máis arraigadas require de moita coraxe e o máis duro, como denota Fischman, é aceptar que puidemos estar equivocados toda a vida.

DAVID FISCHMAN

- E ti cuestionas? Sempre afirmades ter a verdade absoluta, a cura de tódolos males,…

- Es un terco.

- E ti unha mexericas.

- Volos dous endexamais estaredes dacordo, sempre igual.

- E ti nin fu nin fa.

- Xa…

- Entón que Marta, ti ao final vas pedir o pincho de tortilla?

E ti, pedirías o pincho de tortilla?